scenariusz: Helena Sperska-Abbe
reżyseria: Andrzej Kryczka
muzyka: Grzegorz Kopala
choreografia: Marta Samek, Renata Kryczka, Andrzej Kryczka
scenografia: Norbert Brommer, Maciej Jarmark
kostiumy: Monika Brommer
premiera: 2.07.2010 r.
czas trwania: 75 minut
udział biorą: Monika Brommer, Justyna Carewicz, Justyna Cofta, Tomasz Cofta, Wojciech Duchant, Robert Górecki, Kinga Jama, Maciej Jarmark, Anna Kubaczyk, Dominika Pawlik, Marta Samek, Marta Skoraszewska, Barbara Walczak
reżyseria: Andrzej Kryczka
muzyka: Grzegorz Kopala
choreografia: Marta Samek, Renata Kryczka, Andrzej Kryczka
scenografia: Norbert Brommer, Maciej Jarmark
kostiumy: Monika Brommer
premiera: 2.07.2010 r.
czas trwania: 75 minut
udział biorą: Monika Brommer, Justyna Carewicz, Justyna Cofta, Tomasz Cofta, Wojciech Duchant, Robert Górecki, Kinga Jama, Maciej Jarmark, Anna Kubaczyk, Dominika Pawlik, Marta Samek, Marta Skoraszewska, Barbara Walczak
„Ślady Afryki” są poszukiwaniem śladów Nieskończonego w życiu naszym i w losach Afryki. Wychodzimy z bólu, cierpienia, niedostatku, by poprzez nadzieję stawać się płomiennego ducha.
W sytuacji Afryki jaskrawo dostrzegamy palące problemy człowieka. W spektaklu wskazujemy na: wyzysk człowieka, biedę, chorobę, zmaganie się z naturą, emigrację, wojnę. Śmierć może objawiać się w każdej z tych sytuacji. Jednak siła życia broni się przed śmiercią. Może nie unikniemy konfrontacji z bólem, cierpieniem, ale możemy zwycięsko z niej wychodzić. Przechodzić od zwątpienia i niepewności do nadziei i wiary, od bólu do ulgi, od smutku do radości.
Często zadane cierpienie i krzywda staje na przeszkodzie do pokoju, także tego wewnętrznego. Ostatecznie przebaczenie i pojednanie jest drogą życia i rozwoju człowieka, całych narodów jak i kontynentów.
W sytuacji Afryki jaskrawo dostrzegamy palące problemy człowieka. W spektaklu wskazujemy na: wyzysk człowieka, biedę, chorobę, zmaganie się z naturą, emigrację, wojnę. Śmierć może objawiać się w każdej z tych sytuacji. Jednak siła życia broni się przed śmiercią. Może nie unikniemy konfrontacji z bólem, cierpieniem, ale możemy zwycięsko z niej wychodzić. Przechodzić od zwątpienia i niepewności do nadziei i wiary, od bólu do ulgi, od smutku do radości.
Często zadane cierpienie i krzywda staje na przeszkodzie do pokoju, także tego wewnętrznego. Ostatecznie przebaczenie i pojednanie jest drogą życia i rozwoju człowieka, całych narodów jak i kontynentów.